Valkyrjur ríða reglur bera
Sverð-sól skín og sálir kjósa
Kyrrð er krafð í konungs sal
Lög syngja lágt og lýðir þagna
Sigrún skín á skjaldarröndu
Heit eru heiðr, og hljóð er sala;
mál er mátuð, mæld í þögn—
Hǫnd við hǫnd í hárri reglu.
Loki í glóðum gjǫf og ginning
orðrúnir mælir, fjǫtra leysir;
eldr hans syngur í eik og járni
Vindr í véum hrærir óm
Hon leitar ljóss hans, seiðr í brjósti;
snæhvítt hjarta dregst at loga.
Nætur dvelja með djúpum hvísli,
rúnir renna, mál fær mót
Logi hans varpar ljósi laga hennar;
skuggi laganna kyndir loga hans.
Himin og heimr um stund í jafnvægi—
hlykkist þó slóð, og sverð syngja.
Orð þyngjast; óðr er tvíeggja
Hon stígr í skugga til skjalds og sála;
hann gengr úr reyk með sár í brjósti.
Bragð eða blessun? báðir brenna.
Loki mælir lágt: Lof þú Sigrúnu,
vǫrð stillingar—orðstírs ok geðs;
hon heldr hárri mynd á hjaldarskjǫldi,
kallar konung til kænsra ráða.
Heimr þarfnast slíkrar hvítrar vaktar
Bótt hæsta mjǫðker þyngir þeim er lyfta!
